Wereldwijd zijn er meer dan 200 miljoen vrouwen en meisjes ‘vermist’ o.a. omwille van selectieve abortus. Vandaag op de Internationale Vrouwendag staan we samen met internationaal hulpverlener en ontwikkelingshelper Willy Legendre stil bij deze verbijsterende feiten. Begin dit jaar publiceerde de Britse krant ‘The Independent’ onder de titel ‘The Lost Girls’ een indrukwekkende reeks over ‘selectieve abortus’ in het Verenigd Koninkrijk: binnen bepaalde groepen van immigranten, waar een dochter wordt aanzien als een vloek en een zoon als een zegen, worden kerngezonde vrouwelijke foetussen, op uitdrukkelijke vraag van de zwangere moeder, geaborteerd.
Abortus, enkel omwille van het geslacht van het ongeboren kind, is ‘in principe’ verboden in het VK. Toch kwam de krant met harde bewijzen; ‘sex-selective abortion’ is zo wijdverspreid in het land, dat het de normale 50:50 verhouding tussen jongens en meisjes in bepaalde gebieden onderuit heeft gehaald. Met als verbijsterend resultaat dat er rond de 5.000 meisjes ‘vermist’ zouden zijn in het VK.
Anomalie
Wereldwijd is de verhouding tussen jongens en meisjes, 1.05. Daarmee wordt bedoeld dat er ongeveer 105 jongens worden geboren voor elke 100 meisjes. Het kleine verschil – wat de jongens schijnbaar bevoordeeld – is niets meer dan een ‘natuurlijk correctiemechanisme’ omwille van de ietwat hogere kindersterfte bij jongens tijdens de eerste levensjaren. Rond de puberteit is de ratio ongeveer gelijk.
Maar feiten binnen bepaalde etnische groepen in het VK (China, India, Pakistan, Afghanistan en Bangladesh) brachten een anomalie in de verhouding jongens/meisjes aan het licht: tot 120 jongens per 100 meisjes. Dit komt vooral voor bij gezinnen uit bevolkingsgroepen die een zoon prefereren en waar het eerste kind een dochter is. Het tweede (of derde) kind in dergelijke gezinnen is bijna steevast een zoon. ‘Onmogelijk!’ concluderen artsen, wetenschappers en onderzoekers.
Verder onderzoek toonde aan dat de discrepantie het directe resultaat is van selectieve abortus. Ongeveer 10% van de 190.000 abortussen uitgevoerd in Engeland en Wales werd uitgevoerd na de 13de week zwangerschap; met andere woorden, wanneer de dokter het geslacht van de ongeboren baby met zekerheid kan bepalen…
‘Gendercide’
Wereldwijd zijn er meer dan 200 miljoen vrouwen en meisjes ‘vermist’ o.a. omwille van selectieve abortus. De Europese Commissie werkt al sinds een paar jaar aan een wetsvoorstel om selectieve abortus in de EU te verbieden. De resolutie van het Europese Parlement van 8 oktober 2013 gebruikt sterke taal en vergelijkt selectieve abortus terecht met genocide: ‘gendercide’ en ‘feminicide’. Er is echter een acuut gebrek aan betrouwbare informatie en exacte cijfers van de toestand in de lidstaten ontbreken. Daardoor is het moeilijk om tot een besluit te komen en tot actie over te gaan.
Selectieve abortus zou binnen de Europese grenzen vooral voorkomen bij groepen immigranten uit het Midden Oosten, West en Oost Afrika, Zuid en Oost Azië en immigranten uit verschillende Oostbloklanden. Vooral bij groepen afkomstig uit Albanië, Armenië, Azerbeidjaan en Georgie zou de toestand ronduit choquerend zijn; 138 jongens per 100 meisjes.
België
Maar indien gendercide een Europees probleem is, wat is dan de situatie in België? Informatie over selectieve abortus is blijkbaar een goed bewaard staatsgeheim in ons land. Toch kunnen bepaalde dringende vragen worden gesteld aan de hand van de informatie die voorhanden is.
Sinds 1990 is abortus geen strafbaar feit meer in België. Indien aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Zo moet de zwangere vrouw verklaren zich in een ‘noodsituatie’ te bevinden. Probleem is dat de Belgische wet geen omschrijving geeft van het begrip ‘noodsituatie’.
Een vrouw die door haar omgeving, haar echtgenoot en haar schoonfamilie zwaar onder druk wordt gezet, met echtscheiding wordt bedreigd en zelfs de reële kans loopt om zwaar mishandeld te worden, indien ze een dochter baart in plaats van een zoon, moet geen twee keer nadenken over abortus indien ze zwanger is van een meisje. Terecht kan ze zich beroepen op de wettekst.
Maar wat met de vrije keuze? Vrouwen in het VK die selectieve abortus hebben laten uitvoeren geven toe dat ze dit onder druk hebben gedaan, uit angst, uit schaamte, om de eer van de familie en om hun huwelijk te redden, en hebben nu spijt van de ingreep. Maakt selectieve abortus daarom geen deel uit van discriminatie en vrouwenmishandeling of moet het worden geseponeerd onder de noemer: ‘culturele verschillen’ (zoals vrouwelijke genitale verminking, eergerelateerd geweld, kinderhuwelijken,…)?!
Vlaanderen, Wallonië en Brussel
De Europese Unie stelt voor om artsen te verbieden om het geslacht van de ongeboren baby aan de ouder(s) mee te delen. Maar dat is onzin. Een zwangere vrouw kan in België immers via een simpele bloedtest perfect zelf het geslacht van haar ongeboren kind te weten komen en via internet zijn er goedkope en betrouwbare zelftesters te verkrijgen, waarmee de aanstaande moeder na 1 minuut al weet of ze wel of niet een afspraak moet maken met een abortuscentrum. Bovendien, België mag dan abortus verbieden na de 12de week van de zwangerschap, je kunt nog steeds terecht in Nederland of het VK waar abortus na die periode wel vrij wordt toegelaten.
Elk jaar worden ongeveer 20.000 zwangerschappen afgebroken in België. De gemiddelde leeftijd van vrouwen die abortus laten uitvoeren is 27 jaar. Dus geen ‘domme tieners’ maar volwassen gehuwde vrouwen die het gebruik van voorbehoedsmiddelen kennen en misschien al een tweede of derde kind hebben. Vlaanderen heeft het laagste abortuscijfer, Wallonië komt op de 2de plaats, het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest kent het hoogste aantal zwangerschapsonderbrekingen in België.
Debat over brutaal geweld op vrouwen.
Werd er ooit onderzoek uitgevoerd in welke week van de zwangerschap vrouwen afkomstig uit bepaalde etnische groepen een abortus aanvragen en laten uitvoeren in België? Bestaan er betrouwbare cijfers over het geslacht van de geaborteerde foetus? Weet men of het om abortus van een tweede of derde kind gaat en heeft men de resultaten ooit vergeleken met het geslacht van het eerste kind? En wat is de verhouding jongens/meisjes in wijken met een sterke concentratie immigranten?
Wanneer er één meisje zoek is in België staat het land, terecht, op zijn kop. Maar hoeveel meisjes en vrouwen zijn er werkelijk vermist in België? Moeten we een noodzakelijk debat over dit onderwerp vermijden omwille van ‘politiek correct gedrag’?
Dit is echter geen debat over allochtonen of abortus, maar wel een debat over brutaal geweld op vrouwen in België, nog voor ze werden geboren!
Willy Legendre
Abortus, enkel omwille van het geslacht van het ongeboren kind, is ‘in principe’ verboden in het VK. Toch kwam de krant met harde bewijzen; ‘sex-selective abortion’ is zo wijdverspreid in het land, dat het de normale 50:50 verhouding tussen jongens en meisjes in bepaalde gebieden onderuit heeft gehaald. Met als verbijsterend resultaat dat er rond de 5.000 meisjes ‘vermist’ zouden zijn in het VK.
Anomalie
Wereldwijd is de verhouding tussen jongens en meisjes, 1.05. Daarmee wordt bedoeld dat er ongeveer 105 jongens worden geboren voor elke 100 meisjes. Het kleine verschil – wat de jongens schijnbaar bevoordeeld – is niets meer dan een ‘natuurlijk correctiemechanisme’ omwille van de ietwat hogere kindersterfte bij jongens tijdens de eerste levensjaren. Rond de puberteit is de ratio ongeveer gelijk.
Maar feiten binnen bepaalde etnische groepen in het VK (China, India, Pakistan, Afghanistan en Bangladesh) brachten een anomalie in de verhouding jongens/meisjes aan het licht: tot 120 jongens per 100 meisjes. Dit komt vooral voor bij gezinnen uit bevolkingsgroepen die een zoon prefereren en waar het eerste kind een dochter is. Het tweede (of derde) kind in dergelijke gezinnen is bijna steevast een zoon. ‘Onmogelijk!’ concluderen artsen, wetenschappers en onderzoekers.
Verder onderzoek toonde aan dat de discrepantie het directe resultaat is van selectieve abortus. Ongeveer 10% van de 190.000 abortussen uitgevoerd in Engeland en Wales werd uitgevoerd na de 13de week zwangerschap; met andere woorden, wanneer de dokter het geslacht van de ongeboren baby met zekerheid kan bepalen…
‘Gendercide’
Wereldwijd zijn er meer dan 200 miljoen vrouwen en meisjes ‘vermist’ o.a. omwille van selectieve abortus. De Europese Commissie werkt al sinds een paar jaar aan een wetsvoorstel om selectieve abortus in de EU te verbieden. De resolutie van het Europese Parlement van 8 oktober 2013 gebruikt sterke taal en vergelijkt selectieve abortus terecht met genocide: ‘gendercide’ en ‘feminicide’. Er is echter een acuut gebrek aan betrouwbare informatie en exacte cijfers van de toestand in de lidstaten ontbreken. Daardoor is het moeilijk om tot een besluit te komen en tot actie over te gaan.
Selectieve abortus zou binnen de Europese grenzen vooral voorkomen bij groepen immigranten uit het Midden Oosten, West en Oost Afrika, Zuid en Oost Azië en immigranten uit verschillende Oostbloklanden. Vooral bij groepen afkomstig uit Albanië, Armenië, Azerbeidjaan en Georgie zou de toestand ronduit choquerend zijn; 138 jongens per 100 meisjes.
België
Maar indien gendercide een Europees probleem is, wat is dan de situatie in België? Informatie over selectieve abortus is blijkbaar een goed bewaard staatsgeheim in ons land. Toch kunnen bepaalde dringende vragen worden gesteld aan de hand van de informatie die voorhanden is.
Sinds 1990 is abortus geen strafbaar feit meer in België. Indien aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Zo moet de zwangere vrouw verklaren zich in een ‘noodsituatie’ te bevinden. Probleem is dat de Belgische wet geen omschrijving geeft van het begrip ‘noodsituatie’.
Een vrouw die door haar omgeving, haar echtgenoot en haar schoonfamilie zwaar onder druk wordt gezet, met echtscheiding wordt bedreigd en zelfs de reële kans loopt om zwaar mishandeld te worden, indien ze een dochter baart in plaats van een zoon, moet geen twee keer nadenken over abortus indien ze zwanger is van een meisje. Terecht kan ze zich beroepen op de wettekst.
Maar wat met de vrije keuze? Vrouwen in het VK die selectieve abortus hebben laten uitvoeren geven toe dat ze dit onder druk hebben gedaan, uit angst, uit schaamte, om de eer van de familie en om hun huwelijk te redden, en hebben nu spijt van de ingreep. Maakt selectieve abortus daarom geen deel uit van discriminatie en vrouwenmishandeling of moet het worden geseponeerd onder de noemer: ‘culturele verschillen’ (zoals vrouwelijke genitale verminking, eergerelateerd geweld, kinderhuwelijken,…)?!
Vlaanderen, Wallonië en Brussel
De Europese Unie stelt voor om artsen te verbieden om het geslacht van de ongeboren baby aan de ouder(s) mee te delen. Maar dat is onzin. Een zwangere vrouw kan in België immers via een simpele bloedtest perfect zelf het geslacht van haar ongeboren kind te weten komen en via internet zijn er goedkope en betrouwbare zelftesters te verkrijgen, waarmee de aanstaande moeder na 1 minuut al weet of ze wel of niet een afspraak moet maken met een abortuscentrum. Bovendien, België mag dan abortus verbieden na de 12de week van de zwangerschap, je kunt nog steeds terecht in Nederland of het VK waar abortus na die periode wel vrij wordt toegelaten.
Elk jaar worden ongeveer 20.000 zwangerschappen afgebroken in België. De gemiddelde leeftijd van vrouwen die abortus laten uitvoeren is 27 jaar. Dus geen ‘domme tieners’ maar volwassen gehuwde vrouwen die het gebruik van voorbehoedsmiddelen kennen en misschien al een tweede of derde kind hebben. Vlaanderen heeft het laagste abortuscijfer, Wallonië komt op de 2de plaats, het Brusselse Hoofdstedelijk Gewest kent het hoogste aantal zwangerschapsonderbrekingen in België.
Debat over brutaal geweld op vrouwen.
Werd er ooit onderzoek uitgevoerd in welke week van de zwangerschap vrouwen afkomstig uit bepaalde etnische groepen een abortus aanvragen en laten uitvoeren in België? Bestaan er betrouwbare cijfers over het geslacht van de geaborteerde foetus? Weet men of het om abortus van een tweede of derde kind gaat en heeft men de resultaten ooit vergeleken met het geslacht van het eerste kind? En wat is de verhouding jongens/meisjes in wijken met een sterke concentratie immigranten?
Wanneer er één meisje zoek is in België staat het land, terecht, op zijn kop. Maar hoeveel meisjes en vrouwen zijn er werkelijk vermist in België? Moeten we een noodzakelijk debat over dit onderwerp vermijden omwille van ‘politiek correct gedrag’?
Dit is echter geen debat over allochtonen of abortus, maar wel een debat over brutaal geweld op vrouwen in België, nog voor ze werden geboren!
Willy Legendre
RSS Feed
