De Standaard
p. 1: Gerecht onderzoekt omstreden euthanasiezaak (Sinds de wettelijke regeling in 2002 stierven er in ons land al meer dan tienduizend mensen door euthanasie. Voor het eerst maakte de federale commissie die de toepassing van euthanasie moet controleren, deze week een dossier over aan het gerecht. Het gaat om de omstreden euthanasie van Simona De Moor (85), die op 22 juni stierf in het Antwerpse rusthuis waar ze al tien jaar verbleef. Drie maanden eerder had ze via haar jarenlange huisarts Marc Van Roey om euthanasie gevraagd. Aanleiding was het plotse overlijden van haar dochter. Haar euthanasie werd in beeld gebracht in een Australische documentaire die in september werd uitgezonden en internationaal veel reactie uitlokte. Collega-dokters vonden dat er bij de vrouw veeleer sprake was van een enorm verdriet, in plaats van 'ondraaglijk psychisch lijden', waarvoor iemand euthanasie kan vragen. De beperkte tijd tussen het overlijden van haar dochter, haar vraag om euthanasie en haar overlijden drie maanden later, riepen eveneens vragen op. … Vorig jaar werden in België zo'n 2.000 euthanasie-dossiers geregistreerd, een 50-tal wegens ondraaglijk psychisch lijden. Vanuit het buitenland werd ons land daarvoor al vaak bekritiseerd.)
Le Soir
p. 1: Euthanasie : un premier cas dénoncé à la justice (Interrogé par Le Soir, le docteur Marc Van Hoey reste calme. Mais il pourrait être poursuivi pour assassinat après que la Commission de contrôle de l’euthanasie a décidé mardi soir, à l’unanimité, de transmettre son dossier à la justice, estimant que les conditions de la loi n’ont pas été remplies. Un geste historique : c’est la première fois depuis 2002 et la dépénalisation partielle de l’euthanasie en Belgique qu’il est posé. Près de 10.000 fois, un médecin a justifié, a posteriori, sa pratique. Et la Commission a entériné, parfois après des questions complémentaires ou avoir entendu le médecin. Cette fois-ci, cela a calé. En cause, Simone, 85 ans, atteinte d’une forte dépression après le décès de sa fille, a été « euthanasiée » dans sa maison de repos à Anvers le 22 juin dernier. La maladie était-elle incurable et inapaisable ? Les experts en doutent. Ce sera à la justice de trancher. Mais les images d’une télévision australienne pourraient peser lourd : elles montrent la vie de Simone, ses échanges avec ses voisins et ses kilomètres à vélo dans la salle de kiné, quelques minutes avant la potion fatale. De plus, le docteur Van Hoey préside une association qui milite en Flandre pour le droit de mourir dans la dignité. Son geste pourrait donc, s’il débouche effectivement sur une enquête du parquet, voire un procès, avoir une portée plus large.)
p. 9 : « La preuve que le contrôle agit » (Jacqueline Herremans préside l’Association pour le droit de mourir dans la dignité (ADMD). « Certains, opposés à la loi, y verront la preuve que le contrôle fonctionne mal, comme ils ont tenté de le faire croire encore récemment. Au contraire, cela prouve que la Commission fonctionne, qu’elle examine les dossiers en profondeur et qu’elle agit en toute indépendance. Qu’un dossier doive être transmis est certes regrettable, mais cela ne remet pas en cause l’existence d’une loi qui a permis l’exercice d’une liberté essentielle et l’ouverture à une mort dans la dignité. Il faut rappeler, autant au grand public qu’aux médecins, les conditions essentielles de la loi, notamment cette douleur inapaisable et le caractère incurable de la maladie. Ce sont les conditions essentielles de la loi et il faut les respecter pour que vive la loi, sinon nous risquons de voir cet acquis incontestable remis en cause par d’aucuns, qui n’acceptent pas ce progrès de liberté. Cet événement ne remet pas en cause le combat que l’ADMD a mené et mènera encore pour une mort digne. »)
De Morgen
p. 15: Homopriester: 'Kerk is dictatuur' (Voor het eerst sinds hij uit de kast kwam en door het Vaticaan ontslagen werd, spreekt de Poolse theoloog Krzysztof Charamsa. In een brief aan paus Franciscus noemt hij de kerk homofoob en gewelddadig. … "Na een lange en getormenteerde periode van gebed heb ik besloten om publiekelijk het geweld van de kerk richting holebi's de rug toe te keren. Ik roep alle homoseksuele kardinalen, bisschoppen en priesters op om deze ongevoelige, oneerlijke en harde kerk te verlaten. Onze mensenrechten worden simpelweg terzijde geschoven." … Opmerkelijk genoeg wijst Charamsa voornamelijk naar de functionarissen en hoge geestelijken. Franciscus krijgt juist lof en dank toegeworpen. "Wie ben ik om homo's te veroordelen?", sprak de paus in 2013. Die uitspraak had volgens de Pool het effect van een bom. "Hij gaf homoseksuele mannen hun waardigheid terug, die vernietigd was door de kerk. Aanvankelijk vond ik het fantastisch, maar nu zie ik het als een slogan. De kerk zit vast in een paranoïde houding tegenover Franciscus. De paus redeneert praktisch, maar veronderstelt dat hij geen medestanders heeft. Het Vaticaan is als een regering, waarbij het ministerie de premier tegenwerkt.")
p. 32: Medeleven is geen medelijden (Opinie van Wim Distelmans: Eresenatrice Jeannine Leduc en mede-initiatiefnemer van de huidige euthanasiewet zei me ooit dat de breuklijn tussen de voor- en tegenstanders van euthanasie niet zozeer ideologisch geïnspireerd is, maar inderdaad vooral met eigen ervaringen te maken heeft. Mevrouw Leduc heeft haar eigen broer op vreselijke wijze aan zijn einde zien komen ten gevolge van een hersentumor. Dit beeld heeft haar altijd gesteund in de niet te onderschatten politieke strijd om tot een euthanasiewet te komen. … Ten slotte blijkt er voor psychisch lijden veroorzaakt door een (niet-terminale) psychiatrische aandoening ook nog erg weinig empathie. Hier kun je natuurlijk meestal geen 'rauwe' beelden van maken. Maar wat te doen met een patiënt met een bipolaire stoornis die al 30 jaar van de ene psychiater naar de andere loopt, alle mogelijke antidepressiva en neuroleptica heeft geprobeerd, diverse elektroconvulsietherapieën heeft ondergaan, en desondanks elk jaar maandenlang in een gruwelijk depressief dal zakt, er telkens opnieuw even uitkruipt en dan beseft dat er nadien weer een nieuwe depressieve fase aankomt? Zorgverleners moeten hen helpen in het opzoeken van beschikbare, ondersteunende mogelijkheden zoals palliatieve (psychiatrische) opvang. Maar wanneer alle perspectieven wegvallen en er niets meer overblijft om voor te leven, wordt het voorheen nog draagbare lijden ineens ondraaglijk. Iedere dag is voortaan gevuld met afzien en elke dag wordt het erger. Het lijden is blijkbaar uitzichtloos geworden en dit hoeft voor hen niet meer.”)
p. 1: Gerecht onderzoekt omstreden euthanasiezaak (Sinds de wettelijke regeling in 2002 stierven er in ons land al meer dan tienduizend mensen door euthanasie. Voor het eerst maakte de federale commissie die de toepassing van euthanasie moet controleren, deze week een dossier over aan het gerecht. Het gaat om de omstreden euthanasie van Simona De Moor (85), die op 22 juni stierf in het Antwerpse rusthuis waar ze al tien jaar verbleef. Drie maanden eerder had ze via haar jarenlange huisarts Marc Van Roey om euthanasie gevraagd. Aanleiding was het plotse overlijden van haar dochter. Haar euthanasie werd in beeld gebracht in een Australische documentaire die in september werd uitgezonden en internationaal veel reactie uitlokte. Collega-dokters vonden dat er bij de vrouw veeleer sprake was van een enorm verdriet, in plaats van 'ondraaglijk psychisch lijden', waarvoor iemand euthanasie kan vragen. De beperkte tijd tussen het overlijden van haar dochter, haar vraag om euthanasie en haar overlijden drie maanden later, riepen eveneens vragen op. … Vorig jaar werden in België zo'n 2.000 euthanasie-dossiers geregistreerd, een 50-tal wegens ondraaglijk psychisch lijden. Vanuit het buitenland werd ons land daarvoor al vaak bekritiseerd.)
Le Soir
p. 1: Euthanasie : un premier cas dénoncé à la justice (Interrogé par Le Soir, le docteur Marc Van Hoey reste calme. Mais il pourrait être poursuivi pour assassinat après que la Commission de contrôle de l’euthanasie a décidé mardi soir, à l’unanimité, de transmettre son dossier à la justice, estimant que les conditions de la loi n’ont pas été remplies. Un geste historique : c’est la première fois depuis 2002 et la dépénalisation partielle de l’euthanasie en Belgique qu’il est posé. Près de 10.000 fois, un médecin a justifié, a posteriori, sa pratique. Et la Commission a entériné, parfois après des questions complémentaires ou avoir entendu le médecin. Cette fois-ci, cela a calé. En cause, Simone, 85 ans, atteinte d’une forte dépression après le décès de sa fille, a été « euthanasiée » dans sa maison de repos à Anvers le 22 juin dernier. La maladie était-elle incurable et inapaisable ? Les experts en doutent. Ce sera à la justice de trancher. Mais les images d’une télévision australienne pourraient peser lourd : elles montrent la vie de Simone, ses échanges avec ses voisins et ses kilomètres à vélo dans la salle de kiné, quelques minutes avant la potion fatale. De plus, le docteur Van Hoey préside une association qui milite en Flandre pour le droit de mourir dans la dignité. Son geste pourrait donc, s’il débouche effectivement sur une enquête du parquet, voire un procès, avoir une portée plus large.)
p. 9 : « La preuve que le contrôle agit » (Jacqueline Herremans préside l’Association pour le droit de mourir dans la dignité (ADMD). « Certains, opposés à la loi, y verront la preuve que le contrôle fonctionne mal, comme ils ont tenté de le faire croire encore récemment. Au contraire, cela prouve que la Commission fonctionne, qu’elle examine les dossiers en profondeur et qu’elle agit en toute indépendance. Qu’un dossier doive être transmis est certes regrettable, mais cela ne remet pas en cause l’existence d’une loi qui a permis l’exercice d’une liberté essentielle et l’ouverture à une mort dans la dignité. Il faut rappeler, autant au grand public qu’aux médecins, les conditions essentielles de la loi, notamment cette douleur inapaisable et le caractère incurable de la maladie. Ce sont les conditions essentielles de la loi et il faut les respecter pour que vive la loi, sinon nous risquons de voir cet acquis incontestable remis en cause par d’aucuns, qui n’acceptent pas ce progrès de liberté. Cet événement ne remet pas en cause le combat que l’ADMD a mené et mènera encore pour une mort digne. »)
De Morgen
p. 15: Homopriester: 'Kerk is dictatuur' (Voor het eerst sinds hij uit de kast kwam en door het Vaticaan ontslagen werd, spreekt de Poolse theoloog Krzysztof Charamsa. In een brief aan paus Franciscus noemt hij de kerk homofoob en gewelddadig. … "Na een lange en getormenteerde periode van gebed heb ik besloten om publiekelijk het geweld van de kerk richting holebi's de rug toe te keren. Ik roep alle homoseksuele kardinalen, bisschoppen en priesters op om deze ongevoelige, oneerlijke en harde kerk te verlaten. Onze mensenrechten worden simpelweg terzijde geschoven." … Opmerkelijk genoeg wijst Charamsa voornamelijk naar de functionarissen en hoge geestelijken. Franciscus krijgt juist lof en dank toegeworpen. "Wie ben ik om homo's te veroordelen?", sprak de paus in 2013. Die uitspraak had volgens de Pool het effect van een bom. "Hij gaf homoseksuele mannen hun waardigheid terug, die vernietigd was door de kerk. Aanvankelijk vond ik het fantastisch, maar nu zie ik het als een slogan. De kerk zit vast in een paranoïde houding tegenover Franciscus. De paus redeneert praktisch, maar veronderstelt dat hij geen medestanders heeft. Het Vaticaan is als een regering, waarbij het ministerie de premier tegenwerkt.")
p. 32: Medeleven is geen medelijden (Opinie van Wim Distelmans: Eresenatrice Jeannine Leduc en mede-initiatiefnemer van de huidige euthanasiewet zei me ooit dat de breuklijn tussen de voor- en tegenstanders van euthanasie niet zozeer ideologisch geïnspireerd is, maar inderdaad vooral met eigen ervaringen te maken heeft. Mevrouw Leduc heeft haar eigen broer op vreselijke wijze aan zijn einde zien komen ten gevolge van een hersentumor. Dit beeld heeft haar altijd gesteund in de niet te onderschatten politieke strijd om tot een euthanasiewet te komen. … Ten slotte blijkt er voor psychisch lijden veroorzaakt door een (niet-terminale) psychiatrische aandoening ook nog erg weinig empathie. Hier kun je natuurlijk meestal geen 'rauwe' beelden van maken. Maar wat te doen met een patiënt met een bipolaire stoornis die al 30 jaar van de ene psychiater naar de andere loopt, alle mogelijke antidepressiva en neuroleptica heeft geprobeerd, diverse elektroconvulsietherapieën heeft ondergaan, en desondanks elk jaar maandenlang in een gruwelijk depressief dal zakt, er telkens opnieuw even uitkruipt en dan beseft dat er nadien weer een nieuwe depressieve fase aankomt? Zorgverleners moeten hen helpen in het opzoeken van beschikbare, ondersteunende mogelijkheden zoals palliatieve (psychiatrische) opvang. Maar wanneer alle perspectieven wegvallen en er niets meer overblijft om voor te leven, wordt het voorheen nog draagbare lijden ineens ondraaglijk. Iedere dag is voortaan gevuld met afzien en elke dag wordt het erger. Het lijden is blijkbaar uitzichtloos geworden en dit hoeft voor hen niet meer.”)
RSS Feed
