17 februari in De Standaard
p. 29: De omgang met het syndroom is een symptoom (Opinie van Jo Lebeer: "De abortuswet laat zwangerschapsafbreking toe tot de twaalfde week voor iedereen, daarna alleen in geval van een 'zeer zware kwaal'. Het downsyndroom is op zich geen kwaal, wel een 'genetische variant', zoals de Canadese downsyndroomvereniging schrijft. Een kwaliteitsvol leven is goed mogelijk, op voorwaarde dat er voldoende ondersteuning is. En daar schort wat aan, zeker in België, met zijn vele obstakels in het onderwijs en de toegang tot therapie. In landen als Noorwegen, Italië, Portugal of Spanje gaan de meeste kinderen met het downsyndroom naar een gewone school. In België zitten ze bijna allemaal in het buitengewoon onderwijs en blijven hun leven lang in een apart circuit. Daardoor hebben weinig mensen er een idee van hoe het is om met zo iemand te leven. … Wanneer vele mensen zwangerschapsafbreking bij Down evident vinden, bouwen ze mee aan een maatschappelijke mentaliteit, dat men in dergelijke kinderen toch niet moet investeren. Dat is nu al bezig: ouders van Down-kinderen worden gestigmatiseerd als 'onverantwoordelijk', soms door hun directe omgeving, maar ook door sommige academici. … Tweeduizend jaar geleden gooiden de Romeinen gehandicapte kinderen in de Tiber. Wat hebben we aan beschaving gewonnen nu we hetzelfde doen, maar dan voor de geboorte? De graad van beschaving van een samenleving is evenredig met de mate waarin ze zorg draagt voor de zwaksten. Waar het echt om gaat, is hoe we mensen die verschillend zijn omarmen, ook voor de geboorte.")
p. 29: De omgang met het syndroom is een symptoom (Opinie van Jo Lebeer: "De abortuswet laat zwangerschapsafbreking toe tot de twaalfde week voor iedereen, daarna alleen in geval van een 'zeer zware kwaal'. Het downsyndroom is op zich geen kwaal, wel een 'genetische variant', zoals de Canadese downsyndroomvereniging schrijft. Een kwaliteitsvol leven is goed mogelijk, op voorwaarde dat er voldoende ondersteuning is. En daar schort wat aan, zeker in België, met zijn vele obstakels in het onderwijs en de toegang tot therapie. In landen als Noorwegen, Italië, Portugal of Spanje gaan de meeste kinderen met het downsyndroom naar een gewone school. In België zitten ze bijna allemaal in het buitengewoon onderwijs en blijven hun leven lang in een apart circuit. Daardoor hebben weinig mensen er een idee van hoe het is om met zo iemand te leven. … Wanneer vele mensen zwangerschapsafbreking bij Down evident vinden, bouwen ze mee aan een maatschappelijke mentaliteit, dat men in dergelijke kinderen toch niet moet investeren. Dat is nu al bezig: ouders van Down-kinderen worden gestigmatiseerd als 'onverantwoordelijk', soms door hun directe omgeving, maar ook door sommige academici. … Tweeduizend jaar geleden gooiden de Romeinen gehandicapte kinderen in de Tiber. Wat hebben we aan beschaving gewonnen nu we hetzelfde doen, maar dan voor de geboorte? De graad van beschaving van een samenleving is evenredig met de mate waarin ze zorg draagt voor de zwaksten. Waar het echt om gaat, is hoe we mensen die verschillend zijn omarmen, ook voor de geboorte.")
RSS Feed
